همسرتان ایدز دارد؟
واقعیت این است که وقتی یکی از همسران ناخواسته و حتی بدون اینکه مطلع باشد، به بیماری عفونی‌ای نظیر ایدز مبتلا می‌شود، اطرافیان به‌خصوص همسر و فرزندانش ممکن است از ترس ابتلا از او جدا شوند و بر درد و غم بیماری، رنج تنهایی را هم بیفزایند.
از دکتر قائدی، روان‌پزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شاهد در مورد چاره این درد پرسیده‌ایم.
وقتی یکی از همسران (زن یا مرد) به دلایلی به ایدز مبتلا می‌شود، می‌تواند به زندگی مشترک خود ادامه دهد؟
این مساله به دیدگاه، خواسته‌ها و اعتقادهای خاص زوج بستگی دارد اما بیماری ایدز، حتی اگر در یکی از طرفین یا هر دو نفر تشخیص داده شود، مشکلی برای ادامه زندگی مشترک به وجود نمی‌آورد. آموزش‌های مناسب در مورد رفتارهای مخاطره‌آمیز، مانع ابتلای فرد دیگر خواهد شد و زوج میتوانند با استفاده از کاندوم یا روش‌های دیگری که مانع انتقال بیماری‌های مقاربتی می‌شود، روابط زناشویی معمول خود را داشته باشند و زیر نظر پزشکان و با استفاده از توصیه‌های طبی آنها به زندگی عادی‌شان ادامه دهند.
زوج‌های جوان حتی میتوانند صاحب فرزند شوند و مصرف داروهای ضد رتروویروسی در دوران بارداری و وضع حمل، سزارین، ندادن شیر مادر به کودک و… مانع انتقال بیماری به کودک می‌شود.
وقتی یکی از زوج‌ها مبتلا به بیماری ایدز می‌شود، خانواده از نظر روانی چقدر ضربه می‌خورد و چگونه می‌توان درد آنها را تسکین داد؟
نوع نگرش فرد، همسر، فرزندان و اطرافیان در این مورد بسیار تعیین‌کننده است. برای رویارویی با این مشکل باید نگرشی قوی و دیدگاهی فوق‌العاده منعطف داشت. معمولا افرادی که ناخواسته یا از روی ناآگاهی به ایدز مبتلا می‌شوند، بیشتر آسیب روانی می‌بینند زیرا مدام خود را متهم می‌کنند و معتقدند خودشان باعث بروز این مشکل شده‌اند و این سرزنش خود باعث کاهش عزت نفس، افزایش نگرانی و افسردگی در آنها می‌شود.
البته در افراد متاهل مساله اندکی پیچیده‌تر است و ترس از به هم خوردن زندگی مشترک، تخریب روابط زناشویی، شک و سوء‌ظن همسر و واکنش اعضای خانواده و اطرافیان، باعث آسیب شدید روانی آنها می‌شود.
حمایت‌های خانوادگی، داشتن آگاهی درست در مورد بیماری، مشاوره‌های روان‌پزشکی و روان‌شناسی، تغییر شیوه زندگی و… به درک بهتر بیماران از وضعیتشان و پی بردن به اینکه با ابتلا به این بیماری زندگی‌شان به آخر نرسیده است، کمک زیادی می‌کند و با فشار روانی کمتری میتوانند با وضعیت پیش آمده کنار بیایند.
پنهان کردن بیماری از خانواده یا اطرافیان کار درستی است؟
هرچند ممکن است بیان این مشکل، مشکلات دیگری را به دنبال داشته باشد، اما عواقب پنهان‌کاری به مراتب بیشتر و جبران‌ناپذیرتر است و می‌تواند باعث سرایت بیماری به دیگران شود.